Dışarıda kar serpiştiriyor. Resepsiyonun tam karşısındaki cam giriş kapısından dışarıyı görebiliyorum. Plazanın neredeyse her yeri cam zaten. Yere düşen karlar hemen eriyor. Yerler ıslak. Bu gece don olursa, yarın bak burası nasıl oluyor. Cam gibi olur vallahi. Sanki bilmezmiş gibi bir de en kaygan malzemeden yaparlar bu girişleri.
Havalar çok soğudu artık. Bu sabah Taksim’deki metro durağına giderken epeyce zorlandım. Rüzgar insanın içine işliyordu. Giydiğim anorak da pek kalın değil. Öyleymiş gibi yapmaya çalışmışlar ama, içi o sekreter kızların giydikleri gibi kuş tüyü değil. Ben de onun için içime kalın bir şeyler giymeye çalışıyorum. Kat kat. Buraya gelince çıkarıyorum. Bir tek siyah bir hırka giymemize izin var. Ellerim de dondu. Bir çift yün eldiven alayım.
Bu İstanbullular da pek hanım evladı. Beş gün üst üste kar yağarsa,
– Ay! Bu sene çok kış oldu, diye başlıyorlar şikayete.
Bizim o taraflarda ne kışlar oluyor. Haberiniz var mı? Bunlar zaten İstanbul’da kar olmadı mı,
– Bu sene kış yumuşak geçti, diyorlar.
Hoş, oldu mu, İstanbul’un soğuğu da ayrı bir tuhaf. İnsanın içine işliyor. Hele rüzgarlı yerlerde. Bizim oralarda hava kuru olur. Köyde, ilkokulda iken, bir hırka ile okula giderdik. Pırıl pırıl güneşin altında uçsuz bucaksız bir kar örtüsü. Parlaklıktan gözlerimiz kamaşırdı. Burada alışamadığım bir şey de kışın gökyüzünün günlerce gri olması, havanın kesintisiz olarak uzunca bir süre kapalı kalabilmesi. Bizim oralar öyle mi? Ne güzeldir kış güneşi… Yağmur yağar, kar yağar ama, sonra bir bakarsın, birden güneş açar. İçin ısınmasa bile, ruhun aydınlanır.
Geçen hafta, Funda ile ilk olarak birlikte gece dışarı çıktık. Bir de onun iki erkek arkadaşı. Biri onun o arkadaş ile sevgili arası, ne olduğu belli olmayan zamazingolarından. Öbürü işten arkadaşı. Daha önce de beni birkaç kere çağırmıştı ama gitmemiştim. Bu sefer evde kombi bozuktu. Tamirci daha iki gün bize sıra gelmeyeceğini söyledi. Kat kat battaniyelerin altında titreyerek otururken Funda,
– Kalk gel kızım benimle. Ne yapacaksın burada böyle? Yürü gidelim beraber işte. Gece geç vakit gelir, doğru yatağa gireriz, dedi.
Mantıklı geldi. Beyoğlu’nun arka sokaklarındaki türkü bar dedikleri yerlerden birinde buluşacaklarmış. Ben de giyindim. Funda ile buz gibi evden çıktık. Apartman girişinde yine Aysel ile Menekşe’ye rastladık. Yanımda Funda olduğu için rahattım. Korkmadım. Zaten eskiye göre bayağı daha rahatım onlarla karşılaştığım zaman. Fazla göz teması olmamasına çalışıyorum. Çok mecbur kalırsam, Aysel’e bakmayı tercih ediyorum selam vermek için. O daha sakin bir tipe benziyor. Yalnız, ilk kez göz göze geldiğimizde bir irkilir gibi oldu. Başı ile hafifçe selam verdi ve bakışlarını başka tarafa çevirdi.
Yine bazı geceler bunların yukarıdan gelen gürültüleri dayanılmaz oluyor. Aynı gece, farklı adamlarla, birkaç kere gelip gidiyorlar. Sabaha karşı sesler kesiliyor. Pavyonda çalışan iki kadın işten dönüyor. Apartman kapısının önünde duran taksiden inerken konuşmalarından anlıyorum. Hep aynı taksi getiriyor onları. Sonra, kalkmak için kurduğum saat çalana kadar, sessizlikte biraz uyuyabiliyorum. O da çok fazla değil. Daha ortalık aydınlanmadan, kör karanlıkta, bu sefer de mahalledeki iş yerlerine mal getiren kamyonların, yakındaki Fransız okulunun servis arabalarının sesleri başlıyor. Bu çocuklar ne kadar erken geliyorlar böyle? Bazıları karşı taraftan, 45-50 kilometre uzaktan geliyorlarmış. Servisler köprü trafiğine takılmamak için kör karanlıkta yola çıkıp, bu kadar erken okulda oluyorlarmış.
Apartmanın kapısından dördümüz birlikte çıktık. Aysel yeşil, Menekşe mor peluş paltosuna sıkı sıkı sarıldı. Sonra, Sıraselviler Caddesi’ne doğru acele adımlarla uzaklaştılar. Bana ise, ilk anda dışarısı evin içinden daha sıcak gibi geldi…
(Devam edecek)
Ülgen Özgül
© Tüm hakları saklıdır. Kaynak gösterilmeden ve izin alınmadan metnin tamamı veya bir bölümü yazılı, görsel ve diğer medya ortamlarında kullanılamaz.